Arbeidsinductie - Mayo Clinic (2024)

Overzicht

Arbeidsinductie - ook bekend als het induceren van bevalling - zorgt ervoor dat de baarmoeder samentrekt tijdens de zwangerschap voordat de bevalling vanzelf begint voor een vagin*le bevalling.

Een zorgverlener kan om verschillende redenen aanbevelen om arbeid op te wekken, vooral als er bezorgdheid is over de gezondheid van de moeder of baby. Een belangrijke factor bij het voorspellen of een inductie zal slagen, is hoe zacht en uitgezet de baarmoederhals is (cervicale rijping). De zwangerschapsduur van de baby zoals bevestigd door vroege, regelmatige echo's is ook belangrijk.

Als een zorgverlener arbeidsinductie aanbeveelt, is dat meestal omdat de voordelen opwegen tegen de risico's. Als u zwanger bent, kunt u zich beter voorbereiden als u begrijpt waarom en hoe arbeidsinductie wordt uitgevoerd.

Waarom het klaar is

Om te bepalen of arbeidsinductie nodig is, zal een zorgverlener waarschijnlijk verschillende factoren evalueren. Deze omvatten de gezondheid van de moeder en de status van de baarmoederhals. Ze omvatten ook de gezondheid van de baby, de zwangerschapsduur, het gewicht, de grootte en de positie in de baarmoeder. Redenen om arbeid op te wekken zijn:

• Bijna 1 tot 2 weken na de uitgerekende datum zonder dat de bevalling begint (postterme zwangerschap).
• Wanneer de bevalling niet begint nadat het water is gebroken (prelabor breuk van de vliezen).
• Een infectie in de baarmoeder (chorioamnionitis).
• Wanneer het geschatte gewicht van de baby minder is dan het 10e percentiel voor de zwangerschapsduur (groeibeperking van de foetus).
• Wanneer er niet genoeg vruchtwater rond de baby is (oligohydramnion).
• Mogelijk wanneer diabetes zich ontwikkelt tijdens de zwangerschap (zwangerschapsdiabetes), of diabetes bestaat vóór de zwangerschap.
• Het ontwikkelen van hoge bloeddruk in combinatie met tekenen van schade aan een ander orgaansysteem (pre-eclampsie) tijdens de zwangerschap. Of een hoge bloeddruk hebben vóór de zwangerschap, deze ontwikkelen vóór 20 weken zwangerschap (chronische hoge bloeddruk) of de aandoening ontwikkelen na 20 weken zwangerschap (zwangerschapshypertensie).
• Wanneer de placenta vóór de bevalling loslaat van de binnenwand van de baarmoeder - geheel of gedeeltelijk (placenta-abruptie).
• Bepaalde medische aandoeningen hebben. Deze omvatten hart-, long- of nieraandoeningen en obesitas.

Electieve arbeidsinductie is het starten van arbeid voor het gemak wanneer er geen medische noodzaak is. Het kan handig zijn voor vrouwen die ver van het ziekenhuis of geboortecentrum wonen of die een voorgeschiedenis hebben van snelle bevallingen.

Een geplande introductie kan een bevalling zonder hulp helpen voorkomen. In dergelijke gevallen zal een zorgverlener bevestigen dat de zwangerschapsduur van de baby ten minste 39 weken of ouder is vóór de inductie om het risico op gezondheidsproblemen voor de baby te verminderen.

Als resultaat van recente onderzoeken krijgen vrouwen met een zwangerschap met een laag risico een arbeidsinductie aangeboden na 39 tot 40 weken. Onderzoek toont aan dat het opwekken van arbeid op dit moment verschillende risico's vermindert, waaronder een doodgeboorte, het krijgen van een grote baby en het ontwikkelen van hoge bloeddruk naarmate de zwangerschap vordert. Het is belangrijk dat vrouwen en hun leveranciers delen in beslissingen om arbeid op 39 tot 40 weken in te leiden.

Risico's

Arbeidsinductie brengt verschillende risico's met zich mee, waaronder:

• Mislukte inductie.Een inductie kan als mislukt worden beschouwd als de gebruikte methoden na 24 uur of meer niet resulteren in een vagin*le bevalling. In dergelijke gevallen kan een C-sectie nodig zijn.
• Lage foetale hartslag.De medicijnen die worden gebruikt om bevalling op te wekken - oxytocine of een prostaglandine - kunnen ervoor zorgen dat de baarmoeder te veel samentrekt, wat de zuurstoftoevoer van de baby kan verminderen en de hartslag van de baby kan verlagen.
• Infectie.Sommige methoden voor het opwekken van de bevalling, zoals het breken van de vliezen, kunnen het risico op infectie voor zowel moeder als baby vergroten. Hoe langer de tijd tussen membraanbreuk en bevalling, hoe groter het risico op een infectie.

• Baarmoederbreuk.Dit is een zeldzame maar ernstige complicatie waarbij de baarmoeder langs de littekenlijn scheurt van een eerdere keizersnede of een grote baarmoederoperatie. In zeldzame gevallen kan baarmoederruptuur ook optreden bij vrouwen die niet eerder een baarmoederoperatie hebben ondergaan.

  Een spoedkeizersnede is nodig om levensbedreigende complicaties te voorkomen. Mogelijk moet de baarmoeder worden verwijderd.

• Bloeden na bevalling.Arbeidsinductie verhoogt het risico dat de baarmoederspieren niet goed samentrekken na de bevalling, wat kan leiden tot ernstige bloedingen na de bevalling.

Arbeidsinductie is niet voor iedereen weggelegd. Het is misschien geen optie als:

• Je hebt een keizersnede gehad met een klassieke incisie of een grote baarmoederoperatie
• De placenta blokkeert de baarmoederhals (placenta previa)
• Je baby ligt eerst met de billen (stuitligging) of zijwaarts (dwarsligging)
• U heeft een actieve genitale herpesinfectie
• De navelstreng glijdt voor de bevalling in de vagin* (navelstrengverzakking)

Als u een keizersnede heeft gehad en arbeid is geïnduceerd, zal uw zorgverlener waarschijnlijk bepaalde medicijnen vermijden om het risico op baarmoederruptuur te verminderen.

Hoe je je voorbereidt

Arbeidsinductie wordt meestal gedaan in een ziekenhuis of geboortecentrum. Dat komt omdat moeder en baby daar kunnen worden gecontroleerd en arbeids- en bezorgdiensten direct beschikbaar zijn.

Wat u kunt verwachten

Tijdens de procedure

Er zijn verschillende manieren om arbeid op te wekken. Afhankelijk van de omstandigheden kan de zorgverlener gebruik maken van een van de volgende manieren of een combinatie daarvan. De aanbieder kan:

• Rijp de baarmoederhals.Soms worden prostaglandinen, versies van chemicaliën die het lichaam van nature produceert, in de vagin* geplaatst of via de mond ingenomen om de baarmoederhals te verdunnen of te verzachten (rijpen). Na gebruik van prostaglandine worden de weeën en de hartslag van de baby gecontroleerd.

  In andere gevallen wordt een buisje (katheter) met aan het uiteinde een opblaasbare ballon in de baarmoederhals ingebracht. Door de ballon met zoutoplossing te vullen en tegen de binnenkant van de baarmoederhals te laten rusten, wordt de baarmoederhals rijper.

• Veeg de vliezen van de vruchtzak schoon.Bij deze techniek, ook wel het strippen van de vliezen genoemd, veegt de zorgverlener met een gehandschoende vinger over de bedekking van de vruchtzak bij de foetus. Dit scheidt de zak van de baarmoederhals en de onderste baarmoederwand, wat kan helpen bij het starten van de bevalling.

• Breek de vruchtzak.Bij deze techniek, ook wel amniotomie genoemd, maakt de zorgverlener een kleine opening in de vruchtzak. Het gat zorgt ervoor dat het water breekt, wat de bevalling kan helpen doorgaan.

  Een amniotomie wordt alleen gedaan als de baarmoederhals gedeeltelijk is uitgezet en uitgedund en het hoofdje van de baby diep in het bekken ligt. De hartslag van de baby wordt voor en na de ingreep gecontroleerd.

• Injecteer een medicijn in een ader.In het ziekenhuis kan een zorgverlener een versie van oxytocine (Pitocin) - een hormoon dat ervoor zorgt dat de baarmoeder samentrekt - in een ader injecteren. Oxytocine is effectiever in het versnellen van de bevalling die al is begonnen dan bij het rijpen van de baarmoederhals. De provider controleert de weeën en de hartslag van de baby.

Hoe lang het duurt voordat de bevalling begint, hangt af van hoe rijp de baarmoederhals is wanneer de inductie begint, de gebruikte inductietechnieken en hoe het lichaam erop reageert. Het kan minuten tot uren duren.

Na de ingreep

In de meeste gevallen leidt het inleiden van de bevalling tot een vagin*le bevalling. Een mislukte inductie, een waarbij de procedure niet tot een vagin*le bevalling leidt, kan een nieuwe inductie of een keizersnede vereisen.