De beste manier om 'Battlestar Galactica' te bekijken, is door halverwege te stoppen (2024)

Syfy zendt een volledige serie marathon uit 2004 uitBattlestar Galacticavanaf maandag, maar de beste manier om de veelgeprezen reboot te bekijken, is door te stoppen op bijna het exacte middelpunt van de show.

Voor de eerste twee-en-een-half seizoenen van de show,BSGis spectaculair en grensverleggend entertainment. De show begon met een perfecte hook van vier minuten (hieronder). Dit was van wat de 'miniserie' van de show wordt genoemd, maar het was echt een achterdeurpiloot van meerdere uren voor de rest van de serie. We leren dat de mensheid oorlog voerde met een robotras genaamd de Cylons, er werd een wapenstilstand gesloten en nu heeft niemand in decennia een Cylon gezien. Dan duikt er abrupt een op - en "zij" ziet eruit en gedraagt ​​zich helemaal niet zoals we verwachten.

We maken snel kennis met de bemanning van de Galactica terwijl deze worstelt om te overleven in de nasleep van een apocalyps. Arrogante piloot Starbuck (Katee Sackhoff) - die aantoonbaar tot veel opschudding leidde in die tijd, de trend om vrouwen te casten in rollen die voorheen door mannelijke acteurs werden vervuld. Steely commandant Adama (Eduard James Olmos). Dronken directeur Saul Tigh (Michael Hogan). De morele maar door kanker getroffen president Roslin (Mary Mc Donnel). De egoïstische en briljante Baltar (James Callis).

Het drama ging vergezeld van een score van Bear McCreary die nog steeds geldt als een van de beste die voor een tv-serie is gemaakt. De eerste officiële aflevering, "33", is watStar Wars: The Last Jediwas bezig met de hele achtervolging "Resistance wordt gevolgd door lichtsnelheid door de First Order armada", alleen inBSGhet was eigenlijk logisch, en de spanning hield nooit op.

Wat daarna kwam, was een reeks afleveringen die de zwaartekracht tartten en die vaak dienden als een allegorie voor de wereld na 9/11 en de oorlog tegen het terrorisme. Natuurlijk waren er af en toe blindgangers (de beruchte "Zwarte Markt"). Maar keer op keer, showrunnerRonald D. Moorenam gedurfde kansen die op de een of andere manier werkten. Er was een meeslepende boog waar de Galactica een ander schip tegenkomt, de Pegasus, geleid door admiraal Helena Cain (Michelle Forbes), die Adama overtrof, en de Battlestar-bemanning worstelde met de vraag of ze Kains steeds tirannieke en roekeloze bevelen moesten opvolgen. (Let op de score van McCreary in deze volgorde, mijlen boven de gewichtsklasse van de basiskabel.)

Een andere piek is toen de show een abrupte tijdsprong van een jaar maakte. In die tijd was de sprong een van de meest schokkende zetten die ik ooit in een tv-serie had gezien (BSG maakte opnieuw een zet die jaren later een algemeen aanvaarde trend in het vertellen van verhalen zou worden). Nogmaals, een enorm risico dat zijn vruchten afwierp. De sprong bracht het drama in nieuwe richtingen die net zo meeslepend waren als de afleveringen die eraan voorafgingen. Hier is de tijdsprongscène.

De reeks van grootsheid bereikte vroeg in seizoen 3 een hoogtepunt toen de Battlestar-crew tot slaaf werd gemaakt door de Cylons op New Caprica. Hier kwam de war-on-terror-analogie van de show tot een hoogtepunt, alleen nu zetten kijkers zich aan de kant van een groep die lijdt onder de duim van een technologisch superieure bezettingsmacht. De afleveringen "Exodus" Deel I en II werden afgesloten met spectaculaire actie en hartverscheurende wendingen.

En dat is precies waar u waarschijnlijk uw horloge zou moeten beëindigen. Na "Exodus" wil je meer. Wie niet?BSGwas fantastisch. En er is niets mis met het kijken naar de rest. Onderweg zijn er enkele mooie momenten. Maar ik zou beweren dat de optimale kijkervaring vanBSGis om te stoppen met "Exodus, Part II" na 39 afleveringen (inclusief de miniserie). Het is geen ideaal einde. Veel blijft onopgelost. Maar het omvat een lange opeenvolging van verhalen en voelt als een bevredigender resultaat dan je krijgt met de resterende 36 afleveringen.

Als je verder waagt, gaat het in eerste instantie goed. Na al het intense drama op New Caprica, verwachtte je een beetje wielspin in de afleveringen die onmiddellijk volgden.

Toen begonnen de misstappen (spoilersvooruit).

De schokkende beslissing om "All Along the Watchtower" als een terugkerend baken te gebruiken.

Het toenemende aantal saaie ontmoetingsscènes onder het Cylon-commandoteam (het leek een poging om de Cylon 'ander' menselijk te maken, maar als groep waren ze gewoon niet interessant).

En dan was er de verhuizing die aantoonbaar het verhaal brak: de finale van seizoen 3 zou zich oorspronkelijk uitsluitend richten op het proces van Baltar. Maar het proces voelde niet als genoeg, zei Moore. Het verhaal voelde alsof het iets anders nodig had. Dus werd de beslissing genomen om vijf oude menselijke karakters geheime Cylons te maken. "Ik had het knagende gevoel dat het niet groot genoeg was," legde Moore uit. "En ik verzon het letterlijk in de [schrijvers] kamer, ik zei: 'Wat als vier van onze personages vanuit verschillende delen van het schip lopen, in een kamer belanden en zeggen: Oh mijn God, wij zijn Cylons? En we bewaren er een voor volgend seizoen.' En iedereen zei 'Oh mijn God', en ze waren bang, en omdat ze bang waren, wist ik dat ik gelijk had."

Maar het volledig herwerken van gevestigde personages halverwege een show is niet hetzelfde als een verhaalwending of een tijdsprong maken. Elke eerdere scène met de nieuw onthulde Cylons was geschreven, uitgevoerd en opgenomen met de bedoeling dat ze in Team Human zaten, dus het voelde minder schokkend dan incongruent met de eerste helft van de show. Voor één personage in het bijzonder, Saul Tigh, misschien wel het beste voorbeeld van de show van gebroken menselijkheid, voelde de retcon volkomen verkeerd. In het geval van een ander, Aaron Douglas 'Tirol, creëerde de verhuizing plotgaten. Het was een gedurfde beslissing van een drama waarvan het succes deels te danken was aan zijn gedurfde beslissingen, maar deze keer voelde het meer als een sloopkogel.

Hier is de onthulling van vier van de vijf. Zoals Tory (Rekha Sharma) het verwoordde: "Vertel me alsjeblieft dat dit niet gebeurt."

Seizoen 4 worstelde om coherentie toen de show probeerde de Final Five Cylon een deel van een logisch en meeslepend verhaal te laten onthullen. Toch gleed de show van wat ooit een gegrond gevoeld verhaal was naar een verhaal dat berustte op religieuze mystiek - niet noodzakelijkerwijs omdat dergelijke fantasie de show beter maakte, maar omdat het de enige manier was om de onherroepelijke plotbewegingen te verklaren.

Dat gezegd hebbende, de veel bespotte driedelige finale, "Daybreak", heeft een aantal uitstekende momenten, vooral op emotioneel niveau. Het afgelopen uur zijn er ontroerende scènes, met name tussen Baltar en Six (Tricia Helfer), Adama en Roslin, en Apollo (Jamie Bamber) en Starbuck. (De laatste regel van Baltar, "Weet je, ik weet van landbouw", is een prachtig voorbeeld van een ingetogen zin die zoveel betekenis heeft.)

In sommige opzichten,BSGwas het slachtoffer van een tv-model dat nog steeds vond dat succesvolle shows zoveel mogelijk afleveringen per seizoen moesten hebben om de advertentie-inkomsten te maximaliseren. De show kwam tot stand toen netwerken nog aan het uitzoeken waren hoe ze intens geserialiseerde drama's konden maken in de nasleep van ABC'sKwijten HBO'sDe sopranen. De eersteBSGseizoen was slechts 13 afleveringen, en het resultaat was perfect. Het tweede en derde seizoen waren elk 20 afleveringen en het vierde was 21 afleveringen - veel te veel per seizoen voor dit soort verhalen. AlsBSGvandaag werden gelanceerd, zouden leidinggevenden de inzet van de show lager houden om te voorkomen dat de verhalentrein van de rails zou raken. Dat de show zijn kwaliteit zo diep in zijn run heeft weten te behouden, is nogal verbazingwekkend, en sindsdien is er nog steeds geen ruimtedrama gelanceerd (inclusiefDe uitgestrektheid) die heeft weten te overtreffenBSG... in ieder geval niet de eerste 39 afleveringen.

Gerelateerde inhoud: