mening | Quiz: laat ons voorspellen of u een democraat of een republikein bent (gepubliceerd in 2019) (2023)

Vertel ons een paar details over u en wij raden tot welke politieke partij u behoort. Zo simpel zou het toch niet moeten zijn? We zijn allemaal complexe mensen met een veelheid aan identiteiten en waarden. Maar de realiteit is dat in het Amerika van vandaag de manier waarop u een handvol vragen beantwoordt zeer waarschijnlijk bepaalt hoe u stemt.

Deze quiz, gebaseerd op recente enquêtes met meer dan 140.000 reacties, presenteert een reeks ja-of-nee-vragen om te voorspellen of iemand zich eerder zal identificeren als een democraat of een republikein. Het geeft verdeeldheid weer die je zorgen zou moeten maken over de toekomst van de Amerikaanse democratie.

De eerste vraag is de belangrijkste: het gaat om ras. Vragen of iemand zwart, Spaans of Aziatisch is, verdeelt het electoraat in twee groepen. Degenen die "ja" antwoorden, leunen democratisch; de andere zijn ongeveer gelijk verdeeld tussen de partijen. Onder degenen die niet zwart, Latijns-Amerikaans of Aziatisch zijn (meestal blanken), is de tweede belangrijkste vraag of de persoon religie belangrijk vindt. Als ze 'ja' antwoorden, zijn ze waarschijnlijk Republikeins.

Het is echter niet alleen ras en religie. Partijloyaliteit is nu ook gekoppeld aan opleiding, geslacht en leeftijd. Amerikanen hebben zichzelf vollediger en rigider gesorteerd dan ooit in de recente geschiedenis.

Deze op identiteit gebaseerde polarisatie dreigt de politiek "minder te maken over wat de regering zou moeten doen en meer over wat het betekent om een ​​Amerikaan te zijn", schrijven John Sides, Michael Tesler en Lynn Vavreck in hun boek "Identity Crisis". En hoewel president Trump deze verschuiving niet heeft versneld, hijexploitsEnversterkthet met racistische en xenofobe retoriek.

Raciale en religieuze groepen zijn niet monolithisch, en een les uit dit project is dat identiteiten elkaar op ingewikkelde en onverwachte manieren kunnen kruisen. Maar het beladen politieke klimaat van vandaag wordt grotendeels verklaard door de keurige demografische verdeling tussen Democraten en Republikeinen.

Wanneer identiteit overeenkomt met de partij, wordt de politiek wreder

Er is aan beide kanten gesorteerd, maar de Republikeinse Partij neigt meer naar homogeniteit: witter, christelijker en conservatiever. Democraten zijn een veel diversere partij. Dus hoewel de term 'identiteitspolitiek' vaak wordt gebruikt om de Democraten te bekritiseren omdat ze zich concentreren op ras en geslacht, zijn Republikeinen doorgaans gevoeliger voor beroepen op basis van hun gedeelde identiteit dan Democraten, volgensonderzoekdoor Julie Wronski en Lilliana Mason, politicologen aan de Universiteit van Mississippi en de Universiteit van Maryland, College Park.

Polarisatie heeft meer aangemoedigdrechtstreeks stemmen: Ooit had een kiezer misschien de Republikeinse presidentskandidaat gekozen, maar een Democraat voor de Senaat, maar nu neigt iemands hele stembiljet overeen te komen met iemands presidentiële voorkeur. Polarisatie heeft er ook voor gezorgd dat kiezers aarzelen om politici te steunen die bereid zijn samen te werken met de andere partij, wat bijdraagt ​​aan een patstelling in de wetgeving.

Erger nog, de afstemming van partijvoorkeuren op persoonlijke identiteiten heeft bevorderdlelijke, tribale politiek. Het is gemakkelijker om de tegenstander te demoniseren als ze helemaal niet op jou lijken. Kiezers houden tegenwoordig van hun eigen partijminderdan ooit, maar worden gemotiveerd door hun nog sterkere afkeer van de andere partij. "Het schetst geen mooi beeld," zei Dr. Wronski.

Kan een religieuze, blanke Republikeinse Partij overleven?

De partijdige kloof tussen zwarte en blanke kiezers is de meest duurzame en krachtige kloof in de moderne Amerikaanse politiek. Kort nadat president Lyndon Johnson in 1964 de Civil Rights Act ondertekende,merkte op, "Ik denk dat we het Zuiden zojuist voor een lange tijd aan de Republikeinse Partij hebben geleverd." Hij had het niet mis. Daarna de Republikeinenracistische blanke kiezers het hof gemaaktdoor zich te verzetten tegen integratie van school en huisvesting.

Onder blanken is religie de meest stabiele en belangrijkste bepalende factor voor partijkeuze. Maar de manier waarop religie partijgehechtheid vormt, is veranderd. Tegenwoordig is de beste manier om de populatie blanke kiezers te sorteren niet doorwelkereligie waartoe ze behoren, maar doorHoereligieus zijn ze.

Het aantal religieuze blanke Amerikanen keldert. Op de lange termijn betekent dat een ramp voor de Republikeinen. "Ik denk niet dat de Republikeinse Partij op dit moment een duurzaam bedrijfsmodel heeft", zegt Alan Abramowitz, een politicoloog aan de Emory University.

De partij weet dat. Of dat zou tenminste moeten. Nadat de Republikeinen de verkiezingen van 2012 verloren, viel de partijleidingopdracht gegeven voor een rapportover hoe verder te gaan. Eén antwoord was duidelijk: een beroep doen op niet-blanke en minder conservatieve kiezers. Maar in de jaren daarna hebben de Republikeinen – geleid door de heer Trump – dat wel gedaanverdubbeldop blanke identiteitspolitiek en lijken te geloven dat hun weg naar een meerderheid via gerrymandering, kiezersonderdrukking ofpogingenom de volkstelling te verdraaien.

De relatie tussen onderwijs en partij is omgeslagen

Hoogopgeleide blanken hebben de Republikeinse Partij de afgelopen tien jaar verlaten, maar kiezers met hogere inkomens zijn, zoals altijd, onevenredig Republikeins. Rijkere mensen zijn over het algemeen ook hoger opgeleid, maar nu duwen deze krachten in tegengestelde richtingen. Dat bemoeilijkt de traditionele relatie tussen Democraten en de blanke arbeidersklasse.

Decennia lang hebben mensen uit de arbeidersklasse op Democraten gestemd, maar de laatste tijd is het verschil in partijlidmaatschap tussen de blanke arbeidersklasse en andere blanken verdampt. Deze trend, zeggen experts, zou het voor de Democratische presidentskandidaat van 2020 moeilijk kunnen maken om kiezers te mobiliseren door een beroep te doen op de identiteit van de arbeidersklasse.

Sommige politicologen hebben de opkomende "diplomakloof" toegeschreven aan de raciale wrok van minder opgeleide blanke kiezers. Dr. Sides, Dr. Tesler en Dr. Vavreck stellen dat tijdens het presidentschap van Barack Obama laagopgeleide blanken die misschien niet de politiek volgden, de Democraten begonnen te linken aan een progressieve houding ten opzichte van ras en als gevolg daarvan de partij ontvluchtten. Zelfs onderwijs is in zekere zin een proxy voor meningen over ras, de helderste lijn in het huidige partijdige conflict.

Vrouwen zijn geen stemblok

Het geslacht van een persoon is niet bijzonder goed in het voorspellen van het lidmaatschap van een partij - althans niet op zichzelf. In combinatie met leeftijd en burgerlijke staat wordt het echter relevanter. Zeventig procent van de millennial-vrouwen identificeert zich met of neigt naar de Democraten, volgens een 2018rapportvan het Pew Research Center, en ongeveer 57 procent van de ongehuwde vrouwen leunde democratisch in een Pew 2015rapport.

De partijdige genderkloof ontwikkelde zich in de jaren tachtig toen mannen naar de Republikeinse Partij afdreven; het werd groter tijdens de verkiezingen tussen Trump en Clinton in 2016. Net zoals raciale wrok de steun voor meneer Trump verklaart, onderzoekersheb gevondendat "vijandig seksisme" - gemeten door vragen te stellen zoals of iemand gelooft dat vrouwen mannen proberen te beheersen - de partijen steeds meer verdeelt.

Naarmate kwesties als aanranding meer aandacht krijgen in het nationale politieke gesprek, helpt de combinatie van geslacht met andere kenmerken zoals leeftijd en burgerlijke staat te voorspellen of een kiezer zichzelf omschrijft als een feministe - en dat houdt rechtstreeks verband met partijlidmaatschap. Democraten zijnmeer dan twee keer zoveel kanszoals Republikeinen zeggen dat het land meer werk nodig heeft om gendergelijkheid te bereiken.

Partijdigheid kan gewelddadig worden

Partijen doen er niet alleen toe bij verkiezingen. Zijbeïnvloeden hoe mensen zich identificeren, niet alleen andersom. Sommige mensenaanpassenhun religieuze gewoonten beter afstemmen op hun partijdigheid: Republikeinen die op zoek zijn naar andere Republikeinen zouden bijvoorbeeld vaker naar de kerk kunnen gaan. Anders gezegd, mensen sorteren zichzelf niet alleen in partijen. Partijen sorteren ook mensen, waardoor culturele en raciale kloven groter worden en moeilijker te overbruggen.

En omdat partijdige identiteiten vaak diepgeworteld zijn, schudden politieke gebeurtenissen zelden de partijvoorkeuren van volwassenen, wat betekent dat de wrok van op identiteit gebaseerde polarisatie waarschijnlijk niet spontaan zal verdwijnen. Sterker nog, het kan erger worden. Dr. Abramowitz schrijft in zijn boek “The Great Alignment: Race, Party Transformation, and the Rise of Donald Trump” dat polariserende krachten – toegenomen raciale diversiteit, de afnemende invloed van religie en de opkomst van partijdige media – “nog lang niet zijn uitgeput. ”

Nathan Kalmoe, politicoloog aan de Louisiana State University, heeft politieke partijen onderzocht tijdens de meest verdeelde periode in de Amerikaanse geschiedenis: de burgeroorlog. In zijn boek 'With Ballots & Bullets: Partisanship & Violence in the American Civil War' laat hij zien hoe kranten en partijleiders burgers aanmoedigden om te vechten door hun partijdige identiteit uit te buiten, wat leidde tot een oorlog die 750.000 mensen het leven kostte.

Hoewel Amerika op dit moment niet met een burgeroorlog te maken heeft, schrijft hij, "bevindt het land zich vandaag in een ongemakkelijke vergelijkbare positie", met "raciaal-religieus-partijgebonden overeenkomsten, politieke demonisering, retoriek die eerlijke verkiezingen afwijst en zelfs taal die geweld van prominente leiders, waaronder de president.”

Amerikanen, zegt hij, hebben het potentieel van partijconflicten – ontstoken door sociale verdeeldheid en onstuimig leiderschap – niet volledig ingezien om over te gaan in ‘georganiseerd massaal geweld’. Partijdigheid, zegt hij, "heeft extremen die we niet hebben herkend."

Sahil Chinoy is een grafische editor voor de opiniesectie van The New York Times.