Ik ging naar het bos omdat ik doelbewust wilde leven, alleen de essentiële feiten van het leven onder ogen wilde zien...
Zie Belangrijke citaten uitgelegd
Samenvatting
Thoreau herinnert zich de verschillende plaatsen waar hij zich bijna vestigde voordat hij Walden Pond koos, allemaal landgoederen op vrij grote schaal. Hij citeert de waarschuwing van de Romeinse filosoof Cato dat het verstandig is om de aankoop van een boerderij zeer zorgvuldig te overwegen alvorens de papieren te ondertekenen. Hij was geïnteresseerd geweest in de nabijgelegen Hollowell-boerderij, ondanks de vele verbeteringen die daar moesten worden aangebracht, maar voordat er een akte kon worden getrokken, besloot de vrouw van de eigenaar onverwachts dat ze de boerderij wilde behouden. Bijgevolg gaf Thoreau zijn claim op het onroerend goed op. Hoewel hij bereid was geweest een groot stuk land te bewerken, realiseert Thoreau zich dat deze uitkomst misschien wel het beste was. Gedwongen om zijn leven te vereenvoudigen, concludeert hij dat het het beste is "zo lang mogelijk" om "vrij en vrijblijvend te leven". Thoreau trekt het bos in, dromend van een bestaan zonder verplichtingen en vol vrije tijd. Hij kondigt trots aan dat hij ver van het postkantoor en alle beperkende sociale relaties die het postsysteem vertegenwoordigt, woont. Ironisch genoeg geeft dit afstand doen van juridische daden hem echt eigendom, een dichter parafraserend met de strekking dat 'ik de monarch ben van alles wat ik overzie'.
Thoreau's vreugde in zijn nieuwbouwproject in Walden is meer dan alleen de trots van een eerste huiseigenaar; het is een groots filosofische prestatie in zijn geest, een symbool van zijn verovering van het zijn. Wanneer Thoreau op Onafhankelijkheidsdag voor het eerst zijn woning betrekt, geeft dat hem het trotse gevoel een god op Olympus te zijn, ook al heeft het huis nog steeds geen schoorsteen en pleisterwerk. Hij beweert dat een paradijs geschikt voor goden overal beschikbaar is, als men het kan waarnemen: "Olympus is slechts overal de buitenkant van de aarde." Met een optimistische kijk verklaart hij dat zijn interieur door zijn slecht geïsoleerde muren op zomeravonden het voordeel van frisse lucht krijgt. Hij rechtvaardigt het gebrek aan gebeeldhouwd ornament door te verklaren dat het beter is om 'de sfeer' waarin men denkt en voelt te snijden, in een kunstzinnigheid van de ziel. Het is voor hem een bijna immaterieel, hemels huis, 'zo ver weg als menig gebied dat nachtelijk door astronomen wordt bekeken'. Hij verblijft liever hier, zittend op zijn eigen eenvoudige houten stoel, dan in een uithoek van het universum, 'achter het sterrenbeeld Cassiopeia's Stoel'. Hij is zowel vrij van tijd als van materie en verkondigt grandioos dat tijd een rivier is waarin hij gaat vissen. Hij beschouwt zichzelf niet als een slaaf van de tijd; hij doet eerder alsof hij ervoor kiest om deel te nemen aan de stroom van de tijd wanneer en hoe hij maar wil, als een god die in de eeuwigheid leeft.
Analyse
De titel van dit hoofdstuk combineert een praktisch onderwerp over wonen (“Where I Lived”) met wat waarschijnlijk het diepste filosofische onderwerp van allemaal is, de zin van het leven (“What I Lived For”). Thoreau herinnert ons er dus nogmaals aan dat hij noch een praktische doe-het-zelver, noch een erudiete filosoof is, maar een mengeling van beide tegelijk, die zich bezighoudt met zaken van het dagelijks leven.Enop vragen over de uiteindelijke betekenis en het doel. Dit hoofdstuk laat de boekhoudlijsten en details over uitgaven aan spijkers en deurscharnieren achterwege, en opent een meer transcendente kijk op hoe het er allemaal toe doet, met minder how-to-adviezen en veel meer filosofische meditatie en grandioze universele beweringen. Hier zien we de volledige invloed van Ralph Waldo Emerson op het project van Thoreau. Emersoniaanse zelfredzaamheid is niet alleen een kwestie van zichzelf financieel onderhouden (zoals veel mensen geloven), maar een veel verhevener doctrine over de actieve rol die elke ziel speelt in haar ervaring van de werkelijkheid. De werkelijkheid was voor Emerson geen verzameling objectieve feiten waarin we neergestort worden, maar eerder een uitstraling van onze geest en ziel die elke dag de wereld om ons heen creëren.
Thoreau's bouw van een huis aan Walden Pond is voor hem een miniatuurreconstructie van Gods schepping van de wereld. Hij beschrijft de plaatsing ervan in de kosmos, in een gebied dat door de astronomen wordt gezien, net zoals God een wereld schiep in de leegte van de ruimte. Hij zegt ronduit dat hij in zijn huis woont alsof hij zich op de berg Olympus bevindt, de thuisbasis van de goden. Hij claimt een goddelijke vrijheid van het verstrijken van de tijd en beschrijft zichzelf als vissend in de rivier. Thoreau's punt in al dit goddelijke gepraat is niet om zijn eigen persoonlijkheid op te blazen tot goddelijke hoogten, maar om aan te dringen op ieders goddelijke vermogen om een wereld te creëren. Ons vermogen om de werkelijkheid te kiezen blijkt duidelijk uit zijn metafoor van de 'Realometer', een spin-off van de Nilometer, een apparaat dat wordt gebruikt om de diepte van de rivier de Nijl te meten. Thoreau dringt er bij ons op aan om door het slijk te waden dat ons dagelijks leven vormt, totdat we bij een vaste plek komen 'die we de Werkelijkheid kunnen noemen en kunnen zeggen: Dit is'. Het stempel van het bestaan dat essentieel is voor onze visie op de werkelijkheid – “Dit is” – roept Gods eenvoudige taal op in het scheppingsverhaal van Genesis: “Laat er zijn. . . .” En het is een feit dat Thoreau zich voorstelt dat dat kankiezenhet ene realiteit noemen en het andere niet biedt de spirituele vrijheid die centraal stond in Emersons transcendentalistische gedachte. Wanneer we deze realiteit creëren en claimen, krimpt al het andere 'nieuws' van de wereld onmiddellijk in het niet, zoals Thoreau illustreert in zijn spottende parodie op kranten die berichten over een koe die is overreden door de Western Railway. Hij meent dat het laatste belangrijke nieuws dat uit Engeland kwam over de revolutie van Engeland ging1649, bijna twee eeuwen eerder. De enige huidige gebeurtenissen die belangrijk zijn voor de transcendente geest zijn zichzelf en zijn plaats in de kosmos.
Samenvatting
Een van de vele heerlijke bezigheden waaraan Thoreau zich kan overgeven, nadat hij afstand heeft gedaan van een grote baan en een hoge hypotheek, is lezen. Hij heeft grootse aanspraken op de voordelen van lezen, die hij, in navolging van oude Egyptische of hindoeïstische filosofen, vergelijkt met 'het oplichten van de sluier van het standbeeld van goddelijkheid'. Of Thoreau al dan niet ironisch is in zulke monumentale reflecties over boeken, staat ter discussie, maar het staat vast dat lezen een van zijn belangrijkste bezigheden is in de eenzaamheid van het bos, vooral nadat de belangrijkste bouwwerkzaamheden zijn voltooid. Tijdens de drukke dagen van het bouwen van huizen, zegt hij dat hij die van Homer hieldIliasop zijn tafel de hele zomer, maar keek er slechts af en toe naar. Maar nu hij niet alleen in zijn met de hand gemaakte hut is gaan wonen, maar zich volledig meester heeft gemaakt van de werkelijkheid die in het vorige hoofdstuk is beschreven, krijgt lezen een nieuw belang. Thoreau prijst het vermogen om de oude klassiekers in het originele Grieks en Latijn te lezen en minacht de vertalingen die door de 'moderne goedkope' pers worden aangeboden. Hij gaat zelfs zo ver dat hij beweert dat Homerus nog nooit in het Engels is gepubliceerd - althans niet op een manier die recht doet aan de prestatie van Homerus. Thoreau legt de nadruk op het werk van lezen, net zoals hij de nadruk legt op het werk van de landbouw en het bezit van een huis; hij vergelijkt de grote lezer met een atleet die zichzelf heeft onderworpen aan langdurige training en regelmatige lichaamsbeweging. Hij geeft een bijna mystiek belang aan het gedrukte woord. De grootsheid van welsprekendheid maakt niet zoveel indruk op hem als de prestaties van een geschreven boek. Hij zegt dat het geen wonder is dat Alexander de Grote een kopie van deIliasrond met hem op zijn militaire campagnes.
Thoreau dringt er ook bij ons op aan om veel te lezen, waarbij hij vriendelijk de spot drijft met degenen die hun lezing beperken tot de Bijbel, en om geweldige dingen te lezen, niet de populaire amusementsboeken die in de bibliotheek te vinden zijn. Thoreau breidt zijn kritiek op goedkoop lezen geleidelijk uit tot een kritiek op de dominante cultuur van Concord, die zelfs de plaatselijke hoogbegaafde geesten de toegang tot grootse gedachten ontneemt. Ondanks de veelgeprezen vooruitgang van de moderne samenleving op het gebied van technologie en transport, zegt hij dat echte vooruitgang - die van geest en ziel - wordt vergeten. Hij verwijt zijn stadsgenoten dat ze geloven dat de oude Hebreeërs de enige mensen ter wereld waren die een Heilige Schrift hadden en de heilige geschriften van anderen, zoals de hindoes, negeerden. Thoreau klaagt dat de stadsmensen meer uitgeven aan lichamelijke kwalen dan aan mentale ondervoeding; hij roept op, als een boze profeet, om meer overheidsuitgaven voor één opleiding. Hij zegt: "New England kan alle wijze mannen ter wereld inhuren om haar te komen onderwijzen, en ondertussen bij hen logeren, en helemaal niet provinciaal zijn." Thoreau geeft impliciet de schuld aan het lokale klassensysteem voor het aanmoedigen van goede fokkerij bij edelen, maar het verwaarlozen van de taak om de bredere bevolking te veredelen. Hij roept dus op tot een aristocratische democratie: "[i]nplace of noblemen, let us have adellijke dorpen van mannen."